Complicaties tijdens je zwangerschap is natuurlijk het laatste waar je op zit te wachten. Toch heb je dit soort dingen vaak niet in de hand en is het niet verkeerd om goed voorgelicht te zijn. Een van die complicaties is een Placenta Previa.
Wat is een Placenta Previa (Praevia)
Een placenta previa is een van de complicaties die je kunt krijgen tijdens je zwangerschap. In vele gevallen krijg je hier voor het eerst over te horen tijdens de 20-weken echo. Het probleem waar je dan mee te kampen hebt is dat de placenta aan de onderkant van de baarmoeder ligt. Vaak over of tegen de baarmoedermond aan.Terecht wordt je vaak verteld dat je je weinig zorgen hoeft te maken aangezien dit 9 van de 10 keer vanzelf ‘oplost’. Er wordt een afspraak gemaakt rond de 30 weken waarbij ze opnieuw gaan kijken naar de ligging van de placenta.Omdat de baarmoeder groeit, trekt de placenta meestal mee op naar boven. Zoals gezegd gebeurt dit in de meeste gevallen, wat wil zeggen dat je hier totaal geen last meer van gaat hebben.
Wat als de placenta niet optrekt
Je kan echter bij de kleine groep horen waarbij de placenta NIET optrekt. Vaak merk je dan al VOOR de placenta lokalisatie echo dat er iets niet goed zit. Voornamelijk in het begin van je derde trimester wordt de kans op bloedingen steeds groter. Dit treed vaak, totaal onverwacht, pijnloos en meestal ’s avonds/ ’s nachts op. Absolute paniek kun je proberen te voorkomen door voorbereid te zijn op wat er gaat komen.
Wat gebeurt er na een bloeding?
Bij bloedverlies bel je direct de verloskundige. Zij zal waarschijnlijk langskomen en controleren door middel van de doptone hoe je kindje het maakt. Hierna wordt je doorverwezen naar het ziekenhuis. Hier zullen ze een CTG en/ of een echo maken.Vaak moet je na een bloeding enkele dagen in het ziekenhuis blijven. Afhankelijk van het ziekenhuis en/ of de ernst van de bloeding mag je de eerste dagen alleen op voor douche en toilet. Later mag je langzaam mobiliseren. Ben je een tijdje bloeding-vrij, dan mag je weer naar huis.Helaas is de droom van een zorgeloze zwangerschap dan totaal voorbij. Je mag niet meer werken en moet de meeste dingen zittend of liefst liggend uitvoeren. Geen lange afstanden lopen en niet verder dan een half uur van het ziekenhuis af zijn. Daarnaast mag je geen sport of zwangerschapsgymnastiek meer uitvoeren. Wegens verhoogt gevaar op bloedingen mag je met een placenta praevia ook geen seks meer hebben.
Niet onderschatten!
Het is zeer aangeraden je ook echt aan bovenstaande/voorgeschreven voorschriften te houden. Een placenta previa is namelijk zeker niet iets wat je moet onderschatten.Zoekend naar verhalen op internet stuit je op de meest nare en negatieve verhalen. Uiteraard wil dat niet zeggen dat het bij jou ook zo gebeurt. De kans dat je meerdere bloedingen krijgt en je kindje eerder ter wereld komt is echter altijd aanwezig.
Placenta previa en vroeggeboorte
Het is zo dat het bloed wat je verliest dusdanig veel wordt dat het gevaarlijk wordt voor jou. Maar ook kan het bloed de baarmoeder stimuleren om weeën op wekken. Hierdoor is de bevalling niet meer uit te stellen.Als het kindje nog zeer prematuur is zullen ze er alles aan doen om de zwangerschap uit te stellen. Denk hierbij aan een weeënremmer of bloedtransfusies. Ook zal je in direct gevaar, als je minder dan 32 weken zwanger bent, worden overgebracht naar een ‘groot’ ziekenhuis. Deze zijn namelijk gespecialiseerd in prematuur baby’s. De kinderartsen kunnen daar beter voor je kindje zorgen.Als de situatie er om gaat spannen kun je er rekenen dat ze je 2
injecties (in de bil/ been) met corticosteroïden zullen geven. Dit zorgt dat de longen van je baby sneller zullen rijpen. Hierdoor is je kindje iets beter voorbereid op de buitenwereld. Dit zal 2 opeenvolgende dagen gebeuren (als de situatie het toelaat).Placenta lokalisatie echo
Reken bij een placenta previa in ieder geval op meerdere placenta lokalisatie echo’s. Tot laat in de zwangerschap zal de (koppige) gynaecoloog hopen dat de placenta optrekt. Dan zou je dus normaal zal kunnen bevallen. Vanaf een week of 32 (meestal eerder) is de kans echter zeer klein dat een volledige placenta previa nog voldoende opschuift. Zit er net een heel klein stukje over de baarmoedermond, dan is deze kans nog iets meer aanwezig.
Placenta previa en keizersnede
Wat dus als het niet optrekt? Dan zul je bevallen door middel van een (geplande)
keizersnede. Het is te gevaarlijk om via een normale weg te bevallen. De placenta ligt namelijk voor/ naast de ‘uitgang’. De kans dat jij of de baby dan teveel bloed verliezen is te groot en daarom veel te gevaarlijk.
Verschillende stadia van een placenta previa:
Bij een Placenta praevia
totalis ligt de placenta is volledig over het ostium internum gelegen. Bij een PP
centralis dan ligt het midden van de placenta over het ostium internum.
Wanneer je een Placenta praevia
lateralis hebt dan is de placenta deels over het ostium internum gelegen.
Bij een Placenta praevia
marginalis dan grenst de rand van placenta aan het ostium internum.
Oorzaak van een placenta previa
Wat is nu werkelijk de oorzaak van een placenta praevia? Die vraag kan nog niet goed beantwoord worden.Het bevruchte eitje nestelt normaal gesproken hoog in de baarmoeder in. Dat is bij een placenta praevia niet het geval. Vaak schijnt het aantal eerdere zwangerschappen en de leeftijd van de zwangere een rol te spelen. Persoonlijk gesproken (zwanger op 26 jarige leeftijd van eerste kindje) herken ik mijzelf daar totaal niet in.
Placenta praevia komt voor in ongeveer 0,2 tot 0,3% van de zwangerschappen.Volgende zwangerschap ook een voorliggende placenta?
Ruim 10 jaar na de eerste zwangerschap, en dus de keer met de placenta praevia, kan ik het met zekerheid stellen. Nee, na een placenta praevia heb je het niet altijd bij een volgende zwangerschap weer. Bij onze tweede niet en ook nu bij de derde, op 37 jarige leeftijd zelfs, ligt de placenta gewoon prima.
Dit artikel heb ik geschreven naar eigen ervaring en verhalen die ik van andere heb gehoord. Mocht er bij jou iets totaal anders zijn gebeurt, schrijf een reactie. Dit geldt ook als je vragen hebt of gewoon iets kwijt wil. Persoonlijke vragen of verhalen mag je mij ook sturen via het contactformulier.
Pff wat een verschrikkelijke verhalen.. ? ik ben nu zelf 22 weken zwanger van ons 2e zoontje en ook een laag liggende placenta. Binnenkort maar de Vk en dan horen we meer. Spannend allemaal!
Groetjes Samantha
Dank u voor de heldere uitleg. Maar gynaecoloog wou nu nog niet veel meedelen (zoals je vermeld 20 weken echo). Maar ik ben zelfstandig met lopende dossiers die je niet zomaar afzegt… ik moet mij voorbereiden, al hopen we natuurlijk dat het nog keert ?
Jeetje wat een herkenning, deze symptomen! Ik heb alleen nooit tijdens mijn zwangerschap meegekregen dat ik een voorliggende placenta had…
Het enige wat ik wist was dat ik bij een pretecho te horen kreeg dat de baby niet goed zichtbaar was door een voorliggende placenta. Geen verwijzingen naar een arts, ziekenhuis of iets dergelijks.
Ook ik kreeg te maken met bloedingen die vrij heftig waren, en vanaf dat moment dat het heftiger werd ben ik in het ziekenhuis gebleven. Na drie intensieve spannende weken op bed te hebben doorgebracht is onze zoon uiteindelijk na 32 weken met een spoedkeizersnede ter wereld gekomen.
De artsen konden ons niet vertellen of het goed zou komen, hij was zo klein!
Gelukkig heeft hij vanaf dag 1 laten zien dat het goed zou komen, ik heb ook geen moment het idee gehad dat hij het niet zo redden. Na nog eens 3 weken mocht hij mee naar huis. Pas later, bij de controles op de afdeling neonatologie, kwam het met een klap bij me binnen dat ook hij het niet had kunnen redden. Al die geboortekaartjes aan de muur van vechtertjes die niet mochten blijven leven hebben mij diep geraakt.
Nu, bijna 18 jaar later, is hij bijna 1.96 meter en een beer van een kerel, Niets wijst meer op zijn vroeggeboorte.
Maar wat zou ik het fijn gevonden hebben als mij toen was verteld wat de gevolgen konden zijn van een voorliggende placenta.
Dat waren natuurlijk andere tijden 18 jaar geleden, helaas wisten ze toen nog niet wat ze nu wel weten (zoals met wel meer dingen). Tegenwoordig kunnen ze met een inwendige echo precies zien of de placenta (deels) over de baarmoedermond ligt of hoe groot de afstand van de baarmoedermond is. Gelukkig is het met jouw zoon goed afgelopen!
Ik lees iets over een Facebook groep maar hoe kan ik die vinden? Er zijn heel veel hits op placenta previa
er is een fb over dit onderwerp voor lotgenoten contact.
zoek ons even op en wie weet kunnen we je nog ergens mee helpen of kan jij anderen tips geven.
grtn Saskia
Wat een heftige verhalen allemaal, hopelijk is het bij iedereen toch goedgekomen en hebben jullie gezonde kindjes op de wereld mogen zetten!
Zelf heb ik ook een laagliggende placenta en lig inmiddels voor de 4de keer in het ziekenhuis ivm behoorlijke bloedingen. Het begon met 31,3 weken met een heftige bloeding, toen werd er even gedacht dat ons kindje gehaald moest worden maar gelukkig bleef hij het doen en is het bloeden uiteindelijk gestopt. Daarna mocht ik naar huis om 4 dagen later weer terug te komen voor opnieuw een flinke bloeding. Dit is nu ondertussen de 4de keer en ben nu 35,2 weken dus dat gaat iig de goede kant op. Moet nu wel voor langere tijd blijven omdat ik de laatste keer nog geen 24 uur thuis was toen het weer begon. Maar goed nu sta ik voor een heel moeilijke beslissing.. Hoe ga ik bevallen. Mijn eerste kindje is geboren met 34 weken (spontaan weeën, verder goede zwangerschap) mijn placenta ligt 28 mm van de uitgang dus in principe kan ik “normaal” bevallen maar omdat ik nu al zo vaak en heftige bloedingen heb gehad ben ik het vertrouwen kompleet kwijt. Volgens mijn gynaecoloog zou het kunnen lukken maar de kans is natuurlijk heel groot dat ik veel bloedverlies met alle gevolgen van dien voor mijn kindje en mijzelf. Ik zie het dan niet zitten om dan nog met spoed een keizersnede te krijgen en in een panieksituatie terecht te komen. Heb dit uitvoerig besproken met mijn gyn en voorgesteld om geen extra risico te nemen en de knoop door te hakken en dus een keizersnede te ondergaan. Ik weet dat het een zware operatie is maar als mijn kans ongeveer 50% is dat het toch uiteindelijk een keizersnede wordt, waarom zou ik dan niet meteen voor deze optie gaan.. Graag hoor ik reacties/ervaringen zodat ik een weloverwogen beslissing kan maken. Mijn gyn geeft de voorkeur aan proberen maar na al die bloedingen heb ik er geen vertrouwen meer in en ga ik liever voor het minste risico voor ons kindje. Hoop op reacties. Dankjewel
Voor mij nu 2e zwschap die uiteindelijk eindigt met praevia. Dus voor 2e keer de 0,2% 🙂
Heb ook een laagliggende placenta.Heb afgelopen zaterdag weer een bloeding gehad,en deze keer opgenomen inhet ziekenhuis.Gelukkig was alles goed met de baby.Ben nu 26 wkn zwanger,en krijg met 32 wkn nog een echo om te kijken hoe de placenta dan ligt.
Moet nu verplicht rusten mag niet tillen,stofzuigen etc….Mag deze week ook niet werken.Word nu voortaan onder controle gehouden door een gynecoloog in het ziekenhuis.A.s vrijdag heb ik mijn eerste afspraak staan met de gynecoloog.Vind het spannend allemaal.
Voor zwangere vrouwen die placenta previa of accretia hebben of gehad hebben is er een groep aangemaakt op Facebook
Eindelijk zie ik herkenbare verhalen!
Ik ben 24+4 zwanger en ik lig op dit moment ook in het ziekenhuis met een placenta praevia, ondertussen al een week.
Mijn eerste kleine bloeding was wat oud bloed met 15 weken waar ik me niet echt zorgen om maakte, ze konden ook niet wat vinden toen, het kleine beetje oud bruin bleef aanhouden. Met 18 weken was ik bij mijn ouders toen ik opstond om naar huis te gaan, ik voelde me ‘raar’ worden, en m’n oren begonnen enorm te suizen, daarna volgde een buikpijn, zó pijn! Ik dacht: dit gaat mis, ik verlies het kindje. Hoewel ik me goed hield, had m’n dochtertje van 2 het haarfijn in de gaten, zo verdrietig huilen deed ze. mijn moeder bracht me als een speer naar het ZH, eenmaal daar zakte het af, ik had ook nog geen rood bloedverlies. thuis loop ik de trap op en ‘knap’ daar ging het, helderrood, buikpijn terug, en harde buiken. mijn man legde onze dochter snel op bed en toen weer direct naar het ZH, ditmaal ons eigen ZH en ze stonden me al op te wachten, de harde buiken kwamen elke 3 min. in het kamertje inwendig onderzoek, katheter om mijn blaas leeg te maken (wat een opluchting) en een waaknaaldje, en daarna een inwendige echo en toen zagen ze ; de placenta ligt een stukje over de baarmoedermond heen. ze stonden er met z’n 6en om het te controleren…Dat word een strippenkaarten mevr. zeiden ze, we zullen u nog vaak gaan zien. ik was eigenlijk opgelucht dat ze nu een reden hadden voor het bloedverlies. na 2 nachten mocht ik weer naar huis. De bloeding was geminderd, m’n buik weer rustig, én zeiden ze, onder de 24 weken kunnen we niet zoveel voor u doen.
van toen tot nu ben ik 6 x opgenomen met flinke bloedingen waar mijn hb ook snel van daalde. een aantal x kreeg ik weer dat oorsuizen en die buikpijn ervoor, die dan met 15min weer wegtrok waarna het helderrood bloeden weer begon, en sinds 2 weken behoorlijke stolsels meekomen.
Met 23+6 weer opgenomen, afgelopen vrijdagnacht. zaterdag voelde ik me goed, mocht ik naar huis, Savonds en stolsel met regelmatige harde buiken, en om 00.00 zat ik weer in het ZH.. daar zagen ze op de ctg m’n harde buiken en voilà weéér een stolsel die driekwart maandverband bedekte. en nu zit ik er nog steeds. vanochtend was er sprake van naar huis gaan maar op de echo zagen ze een groot stolsel, en de hele boel is weer onrustig geworden..
Ik mis m’n kleine meid, ze is zo dapper als een 2 jarige maar kan zijn!
en vanochtend aan de telefoon vroeg ze: mama, waar ben je nou? dan breekt mijn hart..
Al weet ik waar ik het voor doe!,
ik zit nog op zo’n termijn dat ik echt niet moet bevallen, al die onzekerheid..
Toch zitten mijn tranen verstopt, het lijkt of het allemaal niet echt binnenkomt, ik hou me sterk, ik hou moed, ik hoop dat de placenta optrekt, de bloedingen eindelijk is stoppen, en ik nog even kan genieten van een ‘goede’ zwangerschap.
Het spijt me voor het enorme verhaal, maar even kunnen vertellen lucht op..!
Ook is het fijn om te lezen dat de meeste van jullie meer dan 32weken haalden, ik houd moed!
Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze onzekere tijd. Ik ben achteraf enorm ‘blij’ dat ik de PP had tijdens mijn eerste zwangerschap, als ik al een kindje thuis zou hebben gehad was dat inderdaad nog veel vervelender geweest. Hopelijk is nu alles rustig en kun je (zonder al te veel toestanden) naar een veilig periode in je zwangerschap komen!
Jeetje wat heftig. Lig je nu nog in het ziekenhuis of ben je al weer thuis? Hier ook een pv totalis…. kwamen erachter door bloedverlies met 11 weken en daarna elke week n heel klein beetje. Echo gehad met 15 weken en de placenta ligt totaal over de bm heen. Over twee dagen hebben we de 20 weken echo en dan weten we meer. Maar ik hoop dat ik van heftige bloedingen bespaard blijf. Heb over 7 weken een bruiloft in portugal daar wil ik toch wel graag onbezorgd heen! Sterkte in ieder geval! Groetjes anne
Hoi hoe is het afgelopen?
Hoi,
ik lees nu net voor het eerst mijn verhaal hier weer terug, en wat is het even slikken!
Ik ben het ziekenhuis niet meer uit geweest, op een half dagverlof na..
ondanks dat de bloeding nog steeds niet gestopt was, maar m’n buik was rustig. Ik wilde heel graag even naar huis toe.. Ik liep natuurlijk veel meer dan in het ZH en ik merkte dat aan het bloedverlies en de harde buiken, ‘savonds zelf m’n dochtertje naar bed gebracht, en daarna weer naar het ZH gegaan.
De harde buiken namen toe, volgende dag was ik helemaal niet fit , eind van de middag had ik zoveel harde buiken, dat ze me aan het ctg wilde, m’n kindje deed het prima maar ik had flinke contracties. en ik had die dag al meer dan een halve liter bloed verloren.
Ik had zelf helemaal niet de ernst van de situatie door, en schoot (heel stom) in de lach toen ze zeiden dat ik naar Utrecht werd overgeplaatst..
voordat ik ging kreeg ik de 1e longrijpingsprik en werd toen door de ambulance opgehaald. en lag ik in het WKZ op de verloskamer.
alles bleef ‘rustig’ en ik mocht aan het eind van de nacht naar een kamer. ik was precies 25weken.
de bloeding hield in de loop van de week bijna op, daarna weer een nieuwe met contracties. en ineens met 26.5 braken m’n vliezen! ik lag nog steeds in het WKZ. na 2 dagen met gebroken vliezen te hebben gelegen, kreeg ik ontzettende buikpijn en waren ze bang dat m’n placenta ging loslaten, na 3 kwartier werd de buikpijn minder en kreeg ik weeën. ze hebben nog een magnesiuminfuus gegeven, en daarna ben ik onder natcose gegaan, en is met 27 weken, veel te vroeg, ons 2e dochtertje geboren..
Ze had een hele zware start, waarschijnlijk doordat ze toch heeft ‘droog’ gelegen.
uiteindelijk heeft ze 6 weken op de nicu gelegen en 8 weken in het streekziekenhuis. ze is op 15 juni geboren.
een heel verhaal..
ik heb moed gehouden, ik heb gedacht dat alles goed zou komen, maar ik had nooit gedacht dat ik met 27 weken al mama zou worden,
en wat is het heftig geweest, ook als ik hier mijn verhaal weer terug lees..
Sterkte andere (aanstaande) mama’s!!
Hey ik dacht laat ik men verhaal maar eens even afmaken!!
Nadat men vliezen waren gebroken op zaterdag avond bleef het rustig.
Ik werd meerdere keren per dag getemperatuurd en bloeddruk op genomen. Elke dag 1 of 2 keer aan het ctg. en uit de kweekjes die genomen waren kwam ook niks.
Ik mocht dan ook woensdag morgen weer naar huis! Wel met de voorwaarde dat ik elke dag even langs het ziekenhuis kwam voor een Ctg. ( 15 min rijden, vond ik prima. Kon ik tenminste weer in men eigen bed)
Helaas was ik nog geen 2 uur thuis voor ik een mega bloeding kreeg!! Men vriend was net naar zen werk en kon daar meteen weer omdraaien! Dit was wel de ergste bloeding van de hele zwangerschap. Het leek wel of er een moord was gepleegd in ons huis!
In het ziekenhuis werd alles al wel weer snel rustig, maar ze maakte me wel snel duidelijk dat ik niet meer naar huis ging voor de geboorte.
Ookal is dit natuurlijk best logies, vond ik dit mentaal toch heel moeilijk. Ik heb heel erg het gevoel gehad dat ik nog een beetje afscheid moest nemen van het met zen 2 en zijn.
Nog een laatste avondje met zen 2 en op de bank ofzo. Een keer rustig samen eten.
Lijkt nu heel onzinnig, maar vond het echt moeilijk.
Had vanaf dit moment wel regelmatiger harde buiken maar die vrijdag bij een controle echo was men baarmoedermond nog steeds ruim 5 cm dus er gebeurde niks.
Zondag op maandag nacht zette het dan wel eindelijk door. De zuster van dat moment dacht dat het wat voorwerk was en stuurde me met parecetamol naar bed. Maar het bleef maar rommelen en deed echt zeer. Vanaf een uur of 12 maandag morgen het ik men vriend laten komen, ik kon de pijn niet meer overzien en had de hele nacht ook niet geslapen. Vanaf dit punt werd ik ook wat serieuzer genomen in het ziekenhuis en om 4 uur werd er eindelijk gekeken. 5 cm hoera!! Ik was inmiddels 36.5 weken!!
om 22.00 is eindelijk ons meisje geboren na een heel makkelijke bevalling. Gewoon vaginaal!! En nog geen 200 ml bloedverlies. Ik heb me laten vertellen dat dit ruim onder het gemiddelde zit.
Ook zag de placenta er normaal uit.
De volgende dag liep ik al weer gewoon rond in het ziekenhuis, het mocht weer?
Het enige wat nu dus zeker is, is dat het bloedverlies wel uit de baarmoeder kwam en dat de placenta erg dicht bij de baarmoedermond heeft gelegen.
Ons meisje doet het goed, de eerste dagen wel een beetje moeite om genoeg te drinken maar verder geen complicaties. Ze woog 2735 gram.
Nu zijn we heerlijk thuis en aan het genieten. Af en toe heb ik nog wel een momentje dat ik besef hoe heftig de periode is geweest en dat het nog niet allemaal een plekje heeft gekregen. Maar je hebt ook weinig tijd er bij stil te staan en geniet ik vooral van alles van nu.
Ook de lichaamelijke vrijheid, gewoon weer kunnen bewegen zonder risico’s. Heerlijk!!
Iedereen bedankt voor het meeleven!!
En andere in de zelfde situatie, hou je echt rustig Hoe moeilijk ook!! Ik vond het zelf ook heel moeilijk en frustrerend!
Bij de meeste groeit het nog wel weg, maar als je net pech hebt dan bereid je zelf voor op een hele turbulente zwangerschap.
Zo wat fijn om te horen dat alles (ondanks nog wat extra stress) gewoon helemaal is goed gekomen. Je meisje was mooi op gewicht, wat fijn om te horen dat alles goed is met haar. Ik kan je vertellen dat je op het hele gebeuren waarschijnlijk nog lang zult terugkijken. Ik doe dat nu, 7 jaar na dato, zo af en toe nog steeds 😉
Oh kan me zo voorstellen dat je gek wordt van de onzekerheid!! En het gevoel dat het wel mag komen omdat je er klaar mee bent, maar toch ook weer niet omdat het voor de kleine beter is….allemaal zo onwijs herkenbaar! Gelukkig ben je al wel weer 35.4 weken. Het is al heel fijn dat je zover bent gekomen. Wessel mn zoontje is met 36.2 geboren. Ik kreeg ook weer bloedverlies (lag op dat moment ook in het zkh, mocht niet meer naar huis omdat ik het HELLP-syndroom erbij kreeg), met vruchtwater. Een half uur later kreeg ik weeen en toen is ie met spoed midden in de nacht gehaald. Het moment dat ze zeiden dat ze hem gingen halen viel er ook een behoorlijke last van mijn schouders, eindelijk zou ik dan van die “eigenwijze” placenta af zijn, en vooral de vervelende onzekerheid die erbij komt kijken!
Succes nog eventjes en hou ons op de hoogte!
Hoi
Ik ben Cindy 26 jaar en zwanger van m’n 3 de spruit .
Ik had 2 geweldig goede , makkelijke zwangerschappen en bevallingen .. Tot nu de derde ..
Ik ben nu 22 weken zwanger en heb ook een placenta previa totalis heb 2 weken gelden bloed verloren .. Moet nu thuis plat liggen .. Of toch zo veel mogelijk .. Ik vind dit heel moeilijk vooral omdat dat niet in mijn aard ligt , ik ben een bezige bij en ik verveel me te pletter en het is nog zo lang tot de 30 weken echo .. Of tot ik 38-40 weken ben ..
Nou er is weer nieuws hoor.
Zaterdag 35.3 weken, toch weer een bloeding met opstaan. Het leek eerst heel veel maar na een kwartiert je stopte het ergste al weer.
Wel even naar het ziekenhuis voor een Ctg maar mocht hierna ook nog weer gewoon lekker naar huis.
Drupte de hele dag nog een beetje na.
Snachts na een uurtje slaap voelde ik weer wat lopen. Deze keer was het een heldere vloeistof! Ja hoor vruchtwater.
Kweekjes afgenomen en weer een Ctg. En nu natuurlijk wel opgenomen.
Voor nu is men buik rustig. Dus kan niks anders dan afwachten. En loopt wel bij iedere beweging vruchtwater weg en ook een beetje bloedverlies.
Aan de ene kant hoop ik op weeën. Dan is het einde in zicht, maar ja weet ook dat het het beste voor men kleine is dat ze nog even kan blijven zitten. Voelt zo dubbel nu.
Ben moe van de onzekerheid. Het kan ook gewoon zo zijn dat ik over een paar dagen nog weer zwanger naar huis ga.
We zullen het zien.
Heb nu trouwens ongeveer een week ook geen oud bloed meer!
Eigenlijk gaat het best goed hier! Ben nog steeds lekker thuis en ze zit inderdaad nog lekker in men buikje. Vandaag 35 weken.
Had gister nog controle bij de gynaecoloog en alles lijkt op moment goed. Al durft niemand zich nu te wagen aan waar dat slipje van de placenta nu precies ligt.
als ik 37 weken ben gaan ze er nog een keer goed naar kijken en beslissen hoe of wat.
Maar dan moet ik ook geen nieuwe bloeding meer krijgen tussendoor.
Ik bekijk het dag voor dag en doe nog steeds extreem weinig de hele dag. Maar voel me wel steeds zekerder.
Klinkt me zeer bekend in de oren. Hopelijk blijft het rustig! Bij mij werd met 37 weken bepaald dat precies een week later de kleine gehaald zou worden met keizersnede.
Hoi Marieke, hoe gaat het nu met je? Met de bloedingen? Ik hoop dat de kleine nog lekker in je buik zit! Liefs, Michelle
Nou daar ben ik weer een paar weekjes verder.
Na die 2de bloeding wel aangedrongen op onderzoek van de gynaecoloog. Die zag een slipje van de placenta tegen de baarmoedermond aan liggen en ook een flink hematoom als gevolg van de bloedingen.
Dit heeft zich langzaam opgelost door oud bruin verlies en ging hierna een paar weken echt goed.
Met 30 weken weer een placenta locatie echo en daar leek alles goed op. ( dit was via verloskundige echo bureau )
Ik was in de wolken! Echt een top weekend gehad. Mooi weer, naar het terras gewandeld, zelfs weer gemeenschap gehad. Dit durfde ik hiervoor niet ookal had niemand gezegd dat het niet mocht.
Maar helaas een week later ging het toch mis. snachts op t toilet ontdekte ik weer een beetje bloed, maar omdat het niet zo veel was en ze er de vorige keren ook niet zoon spektakel van maakte ben ik maar weer in bed gekropen en de volgende morgen de gynaecoloog gebeld. Kreeg een Ctg, deze zag er prima uit! Toch ook even een echo voor de zekerheid. Hier was weer een stolsel op te zien en die hing in de baarmoedermond. Daardoor leek deze een beetje open van boven. Ook leek er nu ineens wel iets voor de baarmoedermond te liggen wat niemand eerder had gezien. Ik dacht zelf nog, das vast gewoon bloed.
Maar ik moest blijven. Gelukkig bleef alles rustig en mocht ik na 1 nachtje weer naar Huis.
Een week later zondag op maandag nacht was het weer raak. Deze keer goed ook.
Ik werd wakker omdat ik dacht dat ik men vruchtwater voelde lopen. Het bleek bloed. Direct het nr van de verlos pieper van het ziekenhuis gebeld en werd weer opgenomen. Wel wat harde buiken maar niet intensief genoeg om wat te doen.
De volgende nacht in het ziekenhuis werd ik ook nog eens ziek. De hele nacht liggen braken met natuurlijke weer nieuw bloedverlies door de druk op men buik. En ook weer een serie harde buiken. Hier besloten ze de longrijping prikken te geven. Dit stelde me ook wel wat gerust. Maar sliep heel slecht in het ziekenhuis en toen ze me daar wat voor gaven werd ik daar zo naar van dat ik helemaal geen oog dicht deed.
Uiteindelijk mocht ik woensdag weer gaan.
Thuis ff lekker bijslapen en dit was maar goed ook. Die zelfde nacht kon ik al weer terug. Weer een flinke bloeding en groot stolsel verloren. Weer harde buiken. Gelukkig was ik nu 32 weken. Dus stel dat… kon ik tenminste hier bevallen.
De dagen hierop bleef ik kleine bloedingen houden. Vrijdag kreeg ik ook een groei echo. Ons kleintje deed prima. Al 1907 gram.
Zondag mocht ik naar huis.
Nu ben ik al bijna een week thuis, alleen woensdag even een Ctg en cervix meting gehad tussendoor. Gelukkig allemaal goed op een klein stolseltje na. En verlies ook wel oud bruin.
Nog een paar dagen dan zit ik op 34 weken.
Ben erg benieuwd hoe dit verder gaat. Ze willen en kunnen me niks zeggen. Weet niet eens of ik natuurlijk kan bevallen of niet. Alles voelt zo onzeker.
Wat een narigheid Marieke 🙁 Ik hoop dat het nog altijd naar omstandigheden goed gaat met jullie! Persoonlijk zou ik niet uitgaan van natuurlijk bevallen.
Goed duidelijk verhaal heb je geschreven. Dank je wel.
Ik ben nu bijna 12 weken zwanger en bij de echo tijdens de combinatietest is placenta praevia geconstateerd. Dat kan nog veranderen, zo vertelde de echosciste en lees ik ook in jouw verhaal. Daar hoop ik dan maar op!
Maar ik heb regelmatig wel (kleine) bloedingen, vooral nadat ik naar het toilet ben geweest voor een ‘number two’, zeg maar. Het stopt weer na een halve dag en is ook niet onrustbarend veel, maar toch… Nu was het weer een dag of acht, negen rustig, maar gisteren (zaterdag) toch weer een bloeding. Donderdag as moet ik toch al weer terug voor de nekplooimeting, dus ik laat het voor nu maar zo. Bloeden is ook alweer gestopt. Of zou je me aanraden wel eerder actie te ondernemen?
Duim maar met mee mee dat mijn placenta ‘naar boven optrekt’! 🙂
Je moet bovenal naar je eigen gevoel luisteren. Ik zal eerlijk zeggen wat ze, nogal ‘grof’ maar wel waar, tegen mij zeiden toen ik met een blindedarmontsteking in het ziekenhuis kwam voor al deze PP toestand, namelijk; ‘ we kunnen je wel op de kraamafdeling leggen, maar met deze termijn kunnen ze toch niets doen voor je kindje’. Bam! En natuurlijk is dat waar… De reden dat ze me met de placenta previa opnamen was om zo goed en snel mogelijk te kunnen zorgen voor de baby als die toch geboren zou worden. Longrijpingsprikken, prenatale zorg e.d. Dat op deze termijn nog helemaal niet aan de orde natuurlijk. Behalve zorgen dat je niet teveel doet kunnen ze in het ziekenhuis denk ik niet zoveel toevoegen, erg happig op extra controle-echo’s zijn ze sowieso niet weet ik uit ervaring.
Ik duim enorm voor je dat na deze bloedingen alles tot rust komt en hopelijk is de nekplooimeting ook goed verlopen. Groeten Marjolijn
Het is zeker een enorme onzekere tijd. Elke nacht gaan slapen met de angst van; zal het vannacht weer? Hoe lang moet ik deze keer in het ziekenhuis blijven? Was dit de laatste keer?
Hieronder een stukje wat ik heb geschreven rond die tijd over de eerste bloeding Mijn gezonde zoon is inmiddels alweer ruim 6!
“Nou, daar zijn we weer. Weer terug uit het ziekenhuis. Na de blindedarm van 1-4 jl leek het me dat ik wel genoeg tegenslag had gehad. Niet dus 😉
Maandag (5-5) werd ik ‘ s ochtends op 6.00 wakker en moest, zoals altijd, plassen…maar opeens voel ik zo wat langs m’n benen lopen. Hoe kan ik nou in míjn bed plassen denk ik nog en ga zo snel mogelijk naar de wc (beneden). Gewoon plassen zoals altijd, niets vreemds aan tot ik bij het afvegen rood bloed zie! Ik schrik me rot en kijk achterom de wc pot in…helemaal vol met helder, donker rood bloed! Ik kan niet eens meer beschrijven hoe erg ik schrok, wil het eigenlijk ook niet want als ik er weer aan terug denk krijg ik het weer enorm benauwd. Trillend en huilend roep ik mijn vriend die nog lekker ligt te slapen. In een seconde staat hij naast zijn bed zie ik terwijl ik weer halverwege de trap omhoog ben. Nog vol ongeloof loop ik naar mijn kant van het bed en sla het dekbed terug…het is echt bloed! Half in paniek stamel ik wat moeten we doen? Moeten we bellen? Moeten we de verloskundige bellen? Is dit nou het bloeden waar ze het over had na de 20-weken echo waar een voorlopige placenta previa is geconstateerd? Hoort het dan zo te bloeden? Ik laat mijn vriend het bed zien, hmm ja ja…valt mee…hij wist het ook niet. In tranen zeg ik, ja maar…volgens mij is het in de WC veel meer en laat het hem zien. Hij schrok enorm en zei; JA, de verloskundige bellen NU!
Zo gezegd zo gedaan en de verloskundige belde snel terug na ons belletje naar de nooddienst. Alles uitgelegd besloot ze te komen, ga maar lekker rustig liggen tot ik er ben zegt ze, makkelijker gezegd dan gedaan 😉
Eerst het dekbed en hoeslaken eraf gehaald en balend naar de bloedvlek op het matras gekeken. Daarna samen gaan liggen, hopend door de handen op mijn buik te leggen een schop op te wekken van onze kleine man. En ja hoor, al gauw voelde ik wat. Vol twijfel zeg ik, hier, voel jij…schopt ie nou?! Gelukkig kwamen we samen tot de conclusie dat de kleine inderdaad reageerde, wat een opluchting! Na niet al te lange tijd was de verloskundige er. Inmiddels was ik al wat gekalmeerd en na het hartje te hebben gehoord was ik weer voor rede vatbaar 😉 waarschijnlijk lag het dus toch aan de placenta, die was blijkbaar de afgelopen weken toch niet omhoog gegaan…maar om zeker te zijn maakte de verloskundige een afspraak voor iets later die ochtend bij de gynaecoloog. Om half 10 waren we via de eerste hulp op de afdeling gynaecologie en verloskunde gekomen. De verpleegster neemt ons mee naar een kamer en langzaam dringt het door dat dit waarschijnlijk geen op en neer bezoekje wordt. Ik krijg m’n bed aangewezen en ga meteen aan de CTG. Een half uurtje later is het voldoende en mogen we door naar de poli voor een echo. Aangezien het 5 mei was, was het overal heel rustig en ook de poli dicht. Dat betekende dan wel meteen aan de beurt. Dokter Bernardus ging meteen over tot de echo en kon helaas nog helemaal duidelijk zien hoe het zat aangezien ik net geplast had (als ze nou zeggen dat je blaas vol moet zijn ;)). Na even goed kijken kwam hij al wel tot de conclusie dat de placenta niet helemaal goed lag en dat er stolling te zien was van het bloeden eerder. De volgende dag opnieuw een echo was zijn oordeel….en als het een placenta previa is ‘weet u wat dat betekend hè?’ Goed dan, een dag in het ziekenhuis blijven…alweer! Eenmaal terug in mijn bed ging ik meteen mijn ouders bellen, ik dacht…dit geloven ze vast nooit…wat een pech en voelde mezelf best wel zielig.
Het bloeden was gestopt en opeens kon ik me alleen nog maar druk maken over de aanstaande vrijdag 9 mei. Dat was namelijk de dag dat we zouden gaan trouwen, jurk, auto, eten, feest… alles erop en eraan….” het zal toch niet?” Toen mijn moeder en vriend weg waren om een tas voor me in te pakken begon het echter, na een uurtje liggen, opeens weer gigantisch te bloeden! De zorgen om de trouwerij waren spontaan geheel verdwenen en begon me af te vragen of dit wel goed zou gaan…voor de kleine EN voor mij!”
Jeetje wat heftig!! Hoe is dit afgelopen?
Hai Marthe, dank voor je interesse. Ik zal in het kort beschrijven hoe het nog verder is gelopen met, gelukkig, een goede afloop!
Na 5 dagen mocht ik uiteindelijk naar huis, we reden op de dag dat we zouden gaan trouwen rond dat tijdstip langs het gemeentehuis, een prachtige zonnige ochtend. Het was een bitterzoet moment…helaas hebben we het dus moeten afzeggen.
Ik ben toen weer 5 dagen of misschien een week thuis geweest, rustig aan doen – veel op de bank zitten- en natuurlijk heel erg hopen dat het een eenmalig iets was.
Helaas dus, na de volgende bloeding gingen we weer naar het ziekenhuis. Daar kwamen af en aan wat kleine bloedingen tot na ongeveer een week, eind van de avond begon het opeens een stuk meer te bloeden, ik kreeg er recht zittend/liggend in bed ook weeën bij. De zusters beleven af en aan komen, ik belde weer als er flink bloed vloeide.
Na een tijdje stress en ellende besloot de gynaecoloog dat ik naar het AMC moest aangezien ze daar betere zorg bieden aan kindjes geboren onder de 32 weken. Mijn partner zou gebeld worden en we zouden per ambulance vertrekken. Het ging allemaal heel snel en bizar. Binnen no-time waren de broeders er, ik herinner me nog dat ik me aanvankelijk schaamde voor alle bloed en stolsels wat eigenlijk letterlijk ‘uit me viel’. Ik denk nog vaak terug aan dat moment.
Mijn man kwam net op tijd en we vlogen per ambulance met alle toeters en bellen naar Amsterdam. Daar kwamen we midden in de nacht aan en werden we naar een verloskamer gebracht. De gynaecoloog daar ging alles checken en ik werd op het CTG aangesloten, longrijpingsprikken ed.
Vanaf toen werd het opeens een stuk rustiger… het bloeden stopte, geen weeën meer en daar op de verlostafel ging ik een paar uurtjes slapen.
Toch wel een aantal dagen (weekje) in het AMC geweest, helemaal geen bloedingen meer en uiteindelijk mocht ik dan ook weer terug naar ons eigen ziekenhuis! Al met al, na een periode van zo’n 2 1/2 week ziekenhuis weer naar huis gegaan. (ik ben even kwijt of ik nu nog een keer apart in het ziekenhuis geweest ben en ook de exacte tijd en dagen kan ik niet precies meer terughalen zo gauw )
Gek genoeg, waar het bij de meeste mensen dus mis gaat, in de laatste weken, bleef het bij mij vanaf een week of 34-35 helemaal rustig. Geen bloedingen meer, vanaf toen was het dus veel bank zitten en wekelijk naar de gynaecoloog voor echo’s ed.
De arts bleef zelfs nog tot het einde beweren dat de placenta best nog wel kon opschuiven en een normale bevalling mogelijk was. Uiteindelijk een week voor de bevalling (3 weken voor uitgerekende datum) toch duidelijk te zien dat de placenta pal voor ‘de uitgang’ lag en besloten de volgende week onze zoon via een keizersnede te halen.
Zo gezegd zo gedaan, een voorbeeldige keizersnede zonder hevige (extra) bloedingen en een redelijk snel herstel. Onze zoon is nu 6 1/2 en in blakende gezondheid!
Het was een bizarre tijd (enkele weken voor alle placenta ellende heb ik ook nog 5 dagen in het ziekenhuis geleden met een blindedarm ontsteking…) waar ik nog regelmatig aan terug denk. Onze dochter is daarna overigens zonder placenta previa ellende gedragen en uiteindelijk na mislukt inleiden, ook geboren via een (iets moeilijkere) keizersnede.
Waaw wat een verhaal.
Blij te horen dat het goed af is gelopen met je kindje!!
Ik lig nu thuis op de bank. Heb net een 2de bloeding. De vorige was afgelopen zondag.
Ik ben nu 25+4 weken zwanger en heb met de 20 weken echo ook gehoord dat mijn placenta tegen de baarmoedermond aan lag.
Mijn bloedingen zijn niet zo heftig dat de verloskundige me doorstuurt naar het ziekenhuis, al zou ik dat zelf wel graag willen.
Toch liever even kijken met een echo, maar dat vind ze niet nodig.
Wel plat blijven liggen en rust houden.
Mijn kleine meisje is nog heel actief dus dat gaat op moment nog wel goed.
Hoop natuurlijk dat wat jullie omschrijven me bespaart zal blijven maar ben me er mentaal al wel een beetje op aan het voorbereiden.
Bedankt voor de duidelijke uitleg!
Luister vooral goed naar je eigen gevoel. Mijn bloedingen thuis waren ook echt geen liters, echt niet heel veel maar mijn verloskundige bleef me elke keer stug naar het ziekenhuis sturen. Hoewel het heel vervelend is om, in zo’n tijd dat alles heel bijzonder hoort te zijn (samen met je partner), in het ziekenhuis te liggen vond ik het wel een fijn gevoel om op de juiste plek te zijn mocht er iets echt verontrustends gebeuren. Ik hoop voor je dat de rest van je zwangerschap zonder problemen zal verlopen!
Wat fijn dat je dit zo duidelijk en goed omschreven hebt! Ik heb zelf ook een placenta previa totalis gehad. Wat een heftige tijd was het! Vol onzekerheid en angst dat je weer bloedverlies krijgt en hoe je kindje het doet. Ik heb zelf 4x een bloeding gehad, bij de laatste bloeding kreeg ik weeen en is mn zoontje gehaald met 36 weken. Hij heeft 2 weken opgenomen gelegen en daarna mocht ie mee naar huis. Het gaat goed met hem!
Mn overbuurvrouw had ook een placenta previa en die heeft gelukkig geen enkel bloedverlies gehad en op de geplande datum (39weken) een dochter gekregen! Dus het kan wel zonder bloedverlies!!!
Ik vind het jammer dat mensen (voornamelijk in de omgeving) niet realiseren wat een inpakt het heeft op jezelf en partner als je dit hebt. Ik heb gelukkig goede begeleiding in het ziekenhuis gekregen, zodat ik beter met de onzekerheid en angst om kon gaan!
Het is spannend en heftig als je een placenta previa hebt, uit dit ook aan je gyneacoloog…..dan kunnen ze je ook goed begeleiden door je zwangerschap!
Liefs, Michelle